W centrum uwagi reżysera jest problem uchodźców, uzwenętrzniony za pomocą plastyki rysunku, interakcji ruchu i przestrzeni. […] na piewszy plan wychodziła w przedstawieniu praktyka obecności, praca z ruchem wewnętrznym i jego cielesnym przeżyciem, logika geometrii obrazów, liczne pauzy, powtarzalność kombinacji leksykalnych, ruch w zamkniętej, ciasnej przestrzeni – to wszystko stwarzało uczucie niepewności, zawieszenia między “przed” a “po”.

Svetlana Ulanovskaya, Magazyn Mastactwa (Sztuka) – 2016 – nr. 12 – str. 8 – 13 link do recenzji