Instalacja, rozłożona na wiele godzin trwania, pozwala istotom stać się żywymi rzeźbami, w pełni zamieszkać w miejscu i zapewnić publiczności czas na kontemplację. Ich interwencja we współczesną rzeczywistość tworzy dysonans i zaprasza publiczność do zaangażowania się w sytuację, w której to, co znane, staje się nagle dziwne i otwarte na reinterpretację. Ważnym celem jest pokazanie publiczności i zachęcenie jej do kontemplacji istoty naszych czasów - przyzwyczajeń, rutyny, norm społecznych, wzorców zachowań, i wreszcie prawie niewidocznych obiektów zamieszkujących przestrzeń miejską, takich jak drzewa czy znaki.

W obecnej sytuacji pandemii, w której noszenie masek i dystans społeczny są obowiązkową normą, istoty te rozpościerają przed widzem również możliwość gorszej, apokaliptycznej sytuacji, w której hełmy i kombinezony na całe ciało stają się niezbędne do przetrwania.

Na poziomie performatywnym zwiedzający reprezentują maksymalną odmienność. Ich motywacje i znaczenie ich ruchów są celowo nieodgadnione i ukryte, a próba komunikowania się z publicznością lub bezpośredniej interakcji z nią jest ograniczona do minimum. Istoty są po prostu obecne. Na tym poziomie spektakl konfrontuje publiczność z własnym nastawieniem do obcych i tolerancją dla inności.