Role widza, wykonawcy i twórcy to role umowne twierdzi Valerie Preston-Dunlop. W tym w pełni improwizowanym spektaklu Kuźmiński przygląda się temu zjawisku stawiając siebie samego w centrum żywego procesu twórczego, oraz poprzez usytuowanie swojego występu w specyficznej konfiguracji, przyznając widzowi szereg możliwości zmiany swojej perspektywy. W tej pracy każdy element jest tworzony na żywo – ruch, tekst, światło, muzyka, kompozycja, kostium dając widzowi wyjątkową szansę zajrzenia za kulisy, gdzie w studio powstawają sceny i pomysły. ‘Maciej Kuźmiński’ przygląda się jednocześnie historii edukacji ruchowej zapisanej przez lata w ciele tancerza. Musząc zmierzyć się z pustą sceną artysta mierzy się również ze swoimi nawykami i manierami, odsłaniając dla siebie i widza granice własnych możliwości.

‘Maciej Kuźmiński’ to proces, w który naturalnie wpisane są zaangażowanie i nuda, spontaniczność i wyczerpanie, samoświadomość i świadomość grupy.