Hanna Raszewska pisze wnikliwą recenzję Archipelagu.
“to spektakl niejednoznaczny i otwarty na wiele interpretacji. Widownia może kontemplować melancholię i swoisty bezczas, w którym zanurza ją przedstawienie lub próbować rekonstruować losy poszczególnych postaci, nigdy nie mając pewności co do słuszności swoich przypuszczeń”.”[…] dramaturgia spektaklu podkreśla niedoskonałość pamięci i jej skłonność do zniekształcania obrazów dawnych wydarzeń”.”Tancerze znakomicie prezentują się zarówno pod względem ruchowym – ich ciała są precyzyjne i świadome – jak i aktorsko; poszczególne postacie i nastroje kreują sugestywnie, lecz w stonowany, nieagresywny sposób”.
